DICHTGESLAGEN BOEK
Zwarte bloemen sierden ‘t uitgewoond graf
zachte wind liet de bloemen teder bewegen
De steen traande alsof hij het spoedig begaf;
het donker verdriet schreide met kille regen
Donkere bloemen tooiden ‘t granieten graf
de stokoude zerk oogde al zo lang versleten
Vocht huilde de treurwilg die de zerk omgaf
ach, het lichaam was al vrijwel opgevreten
Koude bloemen tooiden een kille brok steen
op deze totaal achteraf gelegen kerkhof hoek
Het lichaam was destijds gestorven zo alleen
het leven verviel tot een dichtgeslagen boek
Donkere bloemen tooiden ’t stil verlaten graf
het alom gebarsten eenzame graniet zag oud;
De grafsteen traande of hij het spoedig begaf
allicht voelde het zerkmonument steenkoud
Pikzwarte pagina’s in het duisterzwarte boek
getekend in het bedaagd- en verweerd graniet
Gelijk de indertijd bruusk uitgesproken vloek
toen de dood nog leefde in het verre verschiet
09-09-2018
13:23:08
Ton Rijkers
